80 Trαɴeɴ

Soms zijn de zee en ik alleen
En is zij net als iedereen
Als ik onder haar golven wil
Dan laat ze mij er niet doorheen
Dat is de zee

Zolang als ik me kan herinneren, gingen we als het even kon, met ons gezin naar Scheveningen. Dat was voor ons allen heel vanzelfsprekend , aangezien m’n moeder en broers in Den Haag geboren zijn en vooral m’n moeder daar graag naar terug ging.
Het is nooit m’n moeders keuze geweest om in Rotterdam te gaan wonen. M’n vader had in januari 1965 een huis in de Robijnstraat geregeld en daar ben ik vervolgens drie maanden later geboren. Toch is m’n moeder altijd in Rotterdam blijven wonen en doordat we drie straten van het ‘Hofpleintreintje’ af woonden, waren we in no-time in Den Haag en vervolgens op het strand.

M’n moeder was dol op de zee en kon na een stranddag geen afscheid nemen van Scheveningen. “Nog heel even…” zei ze dan en we bleven tot de zon echt weg was, of aten we toch nog even een hapje op de boulevard. De 3ES gazeuse was allang op en onze huid was roodverbrand en de vele boeken die ik daar had gelezen waren ook allang uit. Alleen weg gaan van de zee en het strand, bleef een dingetje voor haar.

Iedere woensdag- en zondagmiddag kwam haar vader van 15.30 uur tot klokslag 22.30 uur met hetzelfde treintje naar ons toe en voor m’n opa was het absoluut niet acceptabel als m’n moeder op zo’n mooie zomerdag niet thuis was. Het was eigenlijk ook op die dagen haar grootste wens om naar Scheveningen te gaan, helaas was dat niet bespreekbaar met opa, want dan was hij beledigd en zette z’n hoedje op en beende dan driftig vervroegd richting de trein naar Den Haag. Dus dat was geen optie en m’n moeder baalde er enorm van, vooral vanuit het besef hoe fijn ze het had gevonden om op die dagen ook naar het strand toe te kunnen.

We zijn ooit twee weken op vakantie geweest naar Renesse en dat was voor ons allen de mooiste en fijnste vakantie ooit, want we konden iedere dag ongehinderd bij de zee zijn, zonder een trein die gehaald diende te worden of een (groot)vader die zat te wachten tot we thuis waren. Daarmee heeft m’n moeder ons – haar kinderen – een heel mooi geschenk gegeven, want ze heeft haar liefde voor de zee aan ons overgedragen. In ieder geval aan mij, want je kunt me niet gelukkiger maken door me mee te nemen naar Scheveningen, of naar welke zee ter wereld dan ook. Elke zee is mooi en vooral een zee waar de golven zo hoog zijn, dat het een bruisende zee is.

Nadat ik ruim tien jaar geleden was aangereden en door de chronische pijn mezelf compleet ben kwijtgeraakt, heb ik al staande in de zee, het verdriet en mijn boosheid daarover kunnen verwerken. Het kwam voort vanuit de gedachte van m’n moeder die altijd zei; “De zee die geeft en de zee die neemt..”, ik kon de zee alles meegeven waarvan ik verlost wilde worden en ik kon door de hoge golven te trotseren, m’n eigen kracht weer terug vinden en energie geven aan m’n vechtlust. En daarvan pluk ik tot op de dag van vandaag nog de vruchten en dat zorgt ervoor dat ik keuzes maak over wat ik (fysiek) aan kan en op welk moment ik die rust wél pak.

De tekst van het nummer “De Zee” van Trijntje Oosterhuis vind ik zó treffend geschreven en het past voor mij altijd bij m’n gevoel als ik bij de zee ben. Want daar krijgen m’n gevoelens en emoties als vanzelf, alle ruimte om eruit te komen, zodat ik het kan verwerken. Op de één of andere manier past de zee zich aan m’n stemming aan en ik pas mijn stemming aan op de zee.
Die gedachte blijkt ook wetenschappelijk te zijn onderbouwd, want in Exeter en Plymouth heeft de Britse natuurbehoudorganisatie Natural England, onderzoek gedaan onder een kleine drieduizend mensen, van jong tot oud en daaruit is gebleken dat de zee op een ieder

die positieve werking heeft. Mensen die aan zee wonen blijken daadwerkelijk gezonder te zijn en het is een feit gebleken dat de zee; stress beperkt én het moedigt onbewust lichaamsbeweging aan. Daarbij zit het idee van een goed gevoel aan het strand verankerd in onze hersenen.

Dat ik het overlijden van eerst m’n vader en vervolgens van m’n moeder op 13 juli 2013 aan het strand het beste heb kunnen verwerken, is na het bovenstaande, geen wonder. Het ruisen van de zee en het zien van de horizon geeft dit effect. Voor mij speelt de muziek die ik beluister ook een belangrijke rol. Ik hoor een tekst die ik nodig heb om te horen en daar zit een boodschap in die ik mag horen.

Vandaag branden we 80 lichtjes en huil ik 80 tranen, want vandaag 4 juli 2018, zou m’n moeder 80 jaar zijn geworden.
Helaas hebben we haar al (bijna) vijf jaar niet meer in de ogen kunnen kijken en mis ik mijn moeder als nooit tevoren. Ik zou haar zo graag willen spreken en vragen of ze trots is op m’n gezin en of we het hier op aarde een beetje goed doen.

In de afgelopen jaren is m’n moeder op meerdere momenten heel dicht bij ons geweest, ik voelde haar aanwezigheid, of ik kreeg een berichtje door. Soms door een bepaald gevoel of doordat er iets gebeurde. En soms door de opmerking die iemand anders maakte, of door de tekst in een nummer dat ik beluister, zoals het nummer van Christina Aguilera – “Oh Mother“. Dit nummer doet me beseffen en begrijpen hoe moeilijk haar leven is geweest en welke strijd haar leven heeft gekend.

Heel vaak – en zeker de afgelopen dagen – kwam er via een witte vlinder een signaal dat m’n moeder bij ons was, zoals toen we twee jaar geleden op deze dag bij haar graf stonden en de witte vlinder om ons heen en tegelijkertijd op enige afstand van ons bleef. De tijd dat we daar waren, bleef de vlinder daar ook en toen we wegliepen, ging de witte vlinder met ons mee, tot we het veld verlieten. De vlinder bleef bij het veld, terwijl wij wegliepen. Hoe symbolisch, want de vlinder bleef bij de laatste rustplaats van m’n moeder…..

In de afgelopen vijf jaar heb ik vooral steeds beter m’n moeder leren begrijpen en ben ik alleen maar meer van haar gaan houden. Ik herken de momenten, waarin m’n reactie vergelijkbaar is met die van m’n moeder en handel ik soms bewust op dezelfde manier als dat zij zou hebben gedaan. Soms zie ik haar terug in m’n dochter en soms ook in mezelf, dan voel ik dat we met elkaar verbonden zijn op een liefdevolle manier.

Vandaag besef ik dat we bij de zee samen komen en dat onze verbinding uniek is.
Vandaag besef ik dat onze herinneringen ervoor zorgen dat onze relatie verder gaat.
Vandaag besef ik dat ik geen afscheid van haar hoef te nemen en dat ze voor altijd bij me zal zijn.

Ik heb je al eens eerder moeten missen.
Ik was je al eens vaker even kwijt.
Toch heb ik er nooit aan hoeven wennen,
jou niet meer om me heen te hebben.

Zoveel herinneringen samen.
Zoveel wat jou met mij verbind.
Zoveel meer dingen.
Die je nergens anders vindt.

Het leven gaat voorbij.
Maar je leeft door in mij.
In alles wat je hebt gegeven.
Wat je me leerde in dit leven.
De mooie dingen die je zei.
Hier in m’n hart, hou ik een kamer voor je vrij.

voor altijd….