❝Midlifecrisis❞

Nog 363 dagen en dan besta ik al een halve eeuw, poeh! Dat is best al lang en klinkt ook wel een beetje oud. Hoog tijd voor een midlife crisis zou je denken?! Maar op de een of andere manier lijkt het alsof zo’n crisis meer bij mannen hoort dan bij vrouwen en dat zie ik ook als ik op zoek ga naar foto’s voor deze weblog. Ik zie alleen maar mannen met motoren en rode sportwagens al dan niet voorzien van een blonde jonge (vooral een jónge) dame. Terwijl vrouwen ook in een midlife crisis kunnen zitten of erin terecht kunnen komen. Volgens mij maakt het niets uit of je een man/vrouw bent, het is toch net zoiets als de puberteit? Als kinderen in de puberteit terecht komen, dan maakt je sekse voor het puberen zelf ook niet uit, maar alle andere factoren wel. Dus waarom zou een midlifecrisis dan alleen aan de man worden gekoppeld?!

Wat zou dat eigenlijk zijn, zo’n midlifecrisis?! Ik heb er wel een beetje idee van maar echt weten doe ik dat niet, want wanneer zit je eigenlijk in zo’n midlifecrisis? Dat wisselt per site blijkt als ik dat nazoek, op de ene site kun je tussen je 35ste t/m je 50ste in zo’n crisis terechtkomen, terwijl de andere site claimt dat je vanaf je 37ste t/m je 59ste in je midlife periode zit. Het kan dus ieder moment naar voren komen en ook lang voortduren.
Dan schrijft men dat het erom gaat dat je (te) lang met elkaar getrouwd bent, oeps! Dan moet ik me zorgen gaan maken want manlief en ik zijn in december 25 jaar met elkaar getrouwd en dat is best wel lang te noemen  – zo voelt het overigens niet -, moet ik nu gaan bedenken of manlief en ik in een crisis terecht komen?
Maar kijk eens aan ik zie een website waar men zes globale fases omschrijft die kunnen bijdragen aan een midlifecrisis. Die gaan we eerst eens langs lopen, misschien geeft dat meer inzicht.

Ontkenning van het ouder worden

“Ouder worden doen we allemaal. Ineens wil je gezicht na het opstaan niet meer zo goed ontkreukelen, lijken je broeken allemaal te heet gewassen (want: te strak) en houden je onderarmen later op met zwaaien dan jijzelf.”

Dat is wel heel herkenbaar zeg! Het valt niet te ontkennen dat het bovenstaande helemaal klopt, inclusief de zwaaiende onderarmen die het eerste signaal zijn dat je ouder wordt. Het is een beetje dubbel, aan de ene kant willen we graag ouder worden, terwijl we er niet ouder uit willen zien. Tot op heden wordt ik gelukkig altijd jonger ingeschat dan ik werkelijk ben, maar ook de inschattingsleeftijd wordt steeds een beetje hoger, de confrontatie met zo oud als dat je bent of voelt komt altijd wel een keertje. En hoe je eruit ziet, daar kunnen we altijd wat aan doen. Grijze haren kunnen geverfd worden, rimpeltjes kunnen verwijderd worden door een facelift of een beetje botox ofzo.  Maar toch…. dat heeft Marijke Helwegen ook allemaal gedaan, je blijft toch zien dat het een dame op leeftijd is. Er veranderd eigenlijk niet echt iets. De enige oplossing lijkt om niet meer te ontkennen hoe oud je werkelijk bent. Moet lukken (denk ik  ✌(◕‿-)✌).

De tweede fase: Woede

De man met de midlifecrisis is namelijk boos, kwaad in het kwadraat op alles en iedereen. De oorzaak van deze woede is gelegen in het feit dat de man met de midlifecrisis zich slachtoffer voelt van zijn leven, het leven dat in zijn ogen altijd alleen maar is bepaald door anderen. Nu is de man ouder geworden, maar is hijzelf ooit aan de beurt gekomen? Voor zijn gevoel durft hij nu eindelijk te zeggen wat hij écht voelt en wil, maar wat hij voelt en wil, is vaak niet fraai. In deze fase denken veel mannen over vluchten: emigreren, scheiden en/of het opzeggen van hun baan.”

Aha! Het gaat hierboven dus duidelijk over de man, is het dan zo dat alleen de man deze fase doormaakt?!  Ik denk dat het net zo goed voor vrouwen geldt als voor mannen. Ook vrouwen hebben het idee dat ze zich aan allerlei voorwaarden dienen te houden en het is een vrouwelijke eigenschap om de ander een plezier te doen. De druk bij mannen zal daarin denk ik alleen wat hoger ligt dan bij vrouwen. Daardoor zal het bij mannen ook wat sneller tot een ontlading leiden, of denk ik hierin verkeerd?!

De derde fase: Replay

“De “uitleef-fase”. Lang niet iedereen begint in deze fase een affaire, maar het kómt voor. Ook andere, soms bizarre, uitingen komen voor, zoals hele avonden de hort op gaan, excessief drank- of drugsgebruik, het aanvragen van een echtscheiding of het nemen van ontslag.”

Doordat deze derde fase het meest zichtbaar is, zal deze ook het meest herkenbaar zijn. Woede kan zich ook in passieve vorm kenbaar maken, maar door jezelf weer in je jonge jaren te plaatsen; voelt het alsof je weer jong bent en die kick zal eraan bijdragen dat je dat gevoel wilt vasthouden. En dan is die rode sportwagen ook meteen logisch. Doe mij dan maar een Ricky Martin met een mooie rode jeep, och jee…. zou ik dan toch….?!

De vierde fase: Depressie

“De uitleeffase brengt niet de oplossing waar de midlifecrisis op “gericht was, sterker nog, de problemen zijn er vaak alleen maar groter op geworden. Een midlifecrisis zit ‘m immers niet in je partner, je baan of je wagen, maar in jezelf.”

Bang! Daar is het alweer, die confrontatie. Het gaat om wie en wat je bent, maar vooral hoe jij je daarin voelt. En dan kun je jezelf opnieuw uitvinden. Grote kans is wel dat je in hetzelfde vaarwater weer terecht komt en dan ben je er weinig mee opgeschoten, behalve een hoop emoties waar je vervolgens moeilijk mee kunt dealen.
Het begint allemaal best pittig te worden, zeker als de depressie langer voortduurt, dan kan dat serieuze problemen te veroorzaken. En dat komt allemaal toch wel overeen met de puberteit, want ook in die periode in je leven ligt een depressie op de loer. En dan heb je toch de juiste mensen om je heen nodig, die je bij je positieven weten te houden/krijgen.

De vijfde fase: Terugtrekken

“De vijfde fase in de midlifecrisis lijkt op de depressieve fase, maar is toch de eerste fase op weg naar het eind van de tunnel. Iemand die in deze fase zit, denkt veel en vaak na over zijn leven, zijn baan, zijn huwelijk, zijn jeugd… De waarheid wordt onder ogen gezien. Dit zal op sommige momenten leiden tot woede of tot verdriet, maar uiteindelijk ook tot acceptatie.”

Gelukkig weer wat positiever nieuws, de weg terug naar jezelf en naar wat jij graag zou willen in het leven en vooral wat je niet meer wilt. Want zodra je weet wat je niet meer wilt, kun je die stappen zetten die je graag zou willen zetten. Jammer genoeg moet je daarvoor wel veel strijd leveren en dat maakt het allemaal behoorlijk intensief. Want wie wet welke schepen je al achter je hebt verbrand toen je in een van de vorige vier fasen zat en kunnen die schepen dan weer herbouwd worden, is dan een belangrijke vraag. Ik heb gezien dat mensen weer bij elkaar kwamen na een scheiding of dat mensen zich binnen een ander beroep of vak veel gelukkiger blijken te  voelen dan door te gaan in het oude – maar weinig uitdagende – vertrouwde werkzame leven. een belangrijke periode deze vijfde fase, daarin kan alles worden gemaakt of worden afgebroken.

De zesde fase: Acceptatie

“In de acceptatiefase keert de rust weer weder. Heeft de relatie de crisis overleefd, dan zal de partner in de acceptatiefase waarschijnlijk opgelucht ademhalen. Het einde van de midlifecrisis betekend  het einde van een onrustige periode.”

Zoals alles in het leven, gaat ook de midlife crisis uiteindelijk weer weg en komt het evenwicht in je leven weer – als het goed is – helemaal terug.  Het belangrijkste is dat je dit proces helemaal doormaakt, zodat je het ook kunt afsluiten in de wetenschap dat de nieuwe keuzes in jouw leven er mochten zijn. En de acceptatie dat het ouder worden niet te vermijden valt door het rijden in een rode sportwagen of welke vervoermiddel dan ook. En ook verandering van partner zal je niet altijd automatisch gelukkiger maken, maar het kán natuurlijk wel.

Zoals ik toevalligerwijs ontdekte tijdens het schrijven van deze blog, heeft zo’n midlifecrisis veel overeenkomsten met de puberteit. En daarvan weet iedereen wel hoe dat voelt. Daardoor wordt zo’n midlifecrisis toch een wat meer grijpbaar fenomeen, het is iets met een kop en een staart, iets wat begint en vooral ook weer over gaat, in welke vorm dan ook. Zolang de uitkomst van zo’n levenscrisis maar vooral datgene is waarin jij je het prettigst voelt, het gaat tenslotte om jouw leven en je bent de enige die dat leven kan leiden. Niemand anders kan voor jou bepalen welke route voor jou een betere uitkomst heeft en dat weten we zelf ook niet altijd vanaf de start. Zolang we er maar komen, dan kun je alleen heel veel van die ervaring leren.

Sinds ik met mijn studie ben begonnen ben ik ook zo’n soort weg ingegaan. Maar dan zonder midlifecrisis – voor zover ik weet tenminste – , maar wel zoals bij de vijfde fase wordt omschreven, al terugkijkend naar waar ik vandaan kom en wat dat met me heeft gedaan. En mede dankzij m’n studiegenoten heb ik daarin wat meer rust en stabiliteit verkregen. Maar ik ben er nog lang niet en zal ook nog heel veel weblogs nodig hebben om daar mijn weg in te kunnen vinden. Maar het meest belangrijke daarin is dat ik mezelf ontwikkel en dat wens ik alle bloglezers toe, weinig midlifecrisis maar heel veel ontwikkeling. Zodat het goede behouden blijft en alle (materialistische) bijzaken geen grotere rol innemen dan nodig is.

Did you get the big picture?!

Teachless